Met deze paradox eindigde de presentatie van een Noors bedrijf aan de leden van de Maritime Resource Group. Sinds kort ben ik lid van deze groep, die valt onder de North Sea Commission van de Europese Unie. Het is sinds een platform voor regio's rond de Noordzee om de economische vitaliteit te verbeteren en om van elkaar te leren.

En leren deden we tijdens de bijeenkomst deze week in Bergen, Noorwegen. Allereerst lieten de Noren zien hoe hun visserijsector omgaat met de zogeheten aanlandplicht. Daar is in de Europese Unie veel om te doen. Want er is nog veel onbekend over deze plicht, die erop neerkomt dat vissers alle vis die zij als 'bijvangst' in hun netten ophoog halen ook naar de wal moeten brengen en niet meer overboord mogen gooien. 

De Noren werken al sinds 1987 met dit systeem. Het was verhelderend om te horen hoe zij hiermee omgaan. En hoe het samenspel tussen inkopers, verwerkende industrie en de visserij verloopt. Het systeem wordt gevolgd door wetenschappers, die op basis van data lieten zien hoe het werkt. 

De toekomst van de visserij wordt ook bepaald door Brexit. Als het Verenigd Koninkrijk uit de EU stapt, is het naast Noorwegen de grootste speler in de visserij en is de EU ineens de kleinste. Dat is een enorme verandering! 

De Schotse delegatie hield zich een beetje op de vlakte, toen dit onderwerp de revue passeerde. Een van hen werd filosofisch toen hij zei dat er dingen zijn die we weten en ook dingen die we niet weten. Waarbij het lastige is, dat je niet weet wat je niet weet. 

Met andere woorden: ook voor hun is het nog koffiedik kijken wat de Britse regering wil. De visserij kon wel eens speelbal worden van de onderhandelingen om eruit te stappen, vrezen de Schotten. 

Daarna nam de Zweedse voorzitter van de Maritime Resource Group ons mee naar een aantal bedrijven langs de Noorse kust, die bezig zijn met nieuwe producten en technieken om hun visserijsector te verduurzamen. 

Zo kwamen we terecht bij hoogleraar Thorolf Magnesen van de universiteit van Bergen, die op een nieuwe manier schelpdieren kweekt. Hij onderzoekt ook de productie en toepassingen van een soort ongewervelde vissen. 

In het Nederlands noemen we die zakpijpen, naar de vorm van de Schotse doedelzak. Deze soort is rijk aan cellulose, waarvan het bijzondere is dat het niet oplost in water, en bevat ook veel proteine. 

Ook de andere bedrijven die we bezochten waren sterk innovatie gedreven. En allemaal deden ze dat niet in hun eentje, maar werkten ze samen met universiteiten, concurrenten en collega's. Ook maken ze gebruik van bedrijven om zich heen, bijvoorbeeld door warmte af te nemen of een eigen restproduct aan hun buurman door te geven. 

Juist door samen te werken, kun je een periode van mislukkingen doorstaan. Dat is de les die ik in Noorwegen heb geleerd. En die zo mooi werd samengevat met de conclusie dat je succes bereikt door te leren van je mislukkingen. 

Als ik denk aan onze Agro Agenda in het Noorden, dan zal ik nog meer dan voorheen met deze kennis naar nieuwe initiatieven kijken. Ook onze aanzet voor de zilte landbouw, in het gebied tussen de dubbele dijk die we nu aanleggen tussen Delfzijl en de Eemshaven, valt daar onder. 

Ik zou zeggen: koester je mislukkingen. Al is het natuurlijk ook prima als het in een keer goed gaat...